تحلیل ساختاری گسل آبقوی (شمال نیشابور)

گسل آبقوی به عنوان یکی از جدیدترین راندگی‏ها در کمربند چین‏خورده‏گسلیده‏ی‏ البرز در دامنه‏ی جنوبی رشته کوه بینالود مطرح می‏باشد. راندگی آبقوی با طول تقریبی 35 کیلومتر از غرب روستای بوژان در شمال شهر نیشابور تا روستای خانلق در شمال شهر فیروزه امتداد یافته‏است و در پایانه‏ی غربی خود به سیستم راستلغز چکنه می‏پیوندد. این راندگی از هشت قطعه‏ی گسلی با امتداد تقریبی n43w با شیب‏های بین 20 و 50 درجه به سمت شمال شرق تشکیل شده‏است که دارای اندکی مولفه‏ی راستلغز می‏باشند. مولفه‏ی راستلغز باعث انحراف آبراهه‏ها هنگام عبور از روی گسل و قرارگیری مجرای اصلی در حاشیه‏ی شرقی مخروط‏افکنه‏ها شده است. این راندگی‏ها که در پلیوسن شکل گرفته‏اند؛ نهشته‏های ترشیری را روی رسوبات آبرفتی کواترنر رانده‏اند. نرم بودن جنس لایه‏ها و یا سیمان سست بین قطعات آن، عامل نابودی سطح گسل طی فرسایش و عدم حفظ خشلغز شده است. در این منطقه شش دسته درزه مرتبط با راندگی تشکیل شده اند که شامل دو دسته‏ی موازی جبهه و چهار دسته‏ی دوبه دو مزدوج عمود بر جبهه می‏باشند. جهت تنش حداکثر به این منطقه 040-220 به دست آمده است. مطالعات مرفوتکتونیکی فعال بودن راندگی و وجود مولفه‏ی راستلغز روی آن را نشان می‏دهد.